Poetycka strefa
Jerzego
Granowskiego

Życie jest piękne, nie marnujmy go. Optymistom żyje się lepiej.

Wiersze do posłuchania

Przyjaciele i ja

Polecam

Moje hobby

"1435 MILIMETRÓW" - Marek Zienkowicz

Wahadło

Poeta Piotr Wiesław Rudzki

     Pełnometrażowy film Jana Kidawy-Błońskiego Różyczka otwiera totalny, czarno-biały, wykopiowany z archiwum WFD obraz miasta stołecznego Warszawy doby lat 60. z rozpiętym mostem średnicowym i szarą sylwetką Pałacu Kultury i Nauki.
     Widoczny na moście prozaiczny pociąg podmiejski PKP, a więc typowy dla tamtego czasu wysoko-peronowy, granatowo-żółty Elektryczny Zespół Trakcyjny (EZT) pokonujący prawdopodobnie tradycyjną trasę Otwock-Pruszków, wydaje się być podobny do wahadła:
wszak
tak samo jak wahadło wnika w stolicę po to, by już za chwilę ją opuścić
tak samo jak wahadło w odpowiednich odstępach czasu pojawia się ponad tonią Wisły, błyska i znika
tak samo - taktuje polityczne dekady przedwojnia, realnego socjalizmu i kolejnej RP
w swym ruchu "w tę i w tę" wydaje się być prosty i przewidywalny
tak
jak prosty jest
pojedynczy
drut trakcji elektrycznej
poprowadzonej
akurat w tym punkcie Wszechświata
w roku 1936
     Reprezentantem wprawiających w ruch pasażerskie "wahadła" kolejarzy jest autor niniejszej pozycji książkowej - mechanik (maszynista) Kolei Mazowieckich, jednocześnie prozaik, poeta i, chciałoby się powiedzieć, nostalgik Marek Zienkowicz
     Przewoźnikiem, który obecnie zajmuje się uruchamianiem tych "wahadeł" są właśnie rzeczone Koleje Mazowieckie: pierwsza samorządowa spółka kolejowa, która obok zmodernizowanych EN57 oddaje do dyspozycji mieszkańców Mazowsza najnowocześniejsze pociągi w kraju.
     Co przedkłada nam dzisiaj do lektury w ramach debiutu kolega Zienkowicz...?
czy dziennik - czy raczej próbę własnej autobiografii?
sztambuch czy służbową kronikę podróży?
przewodnik po tajnikach własnej pracy czy protokół z wykonanego kilometrażu?
a może jednak produkt "upustu" sprężonej wyobraźni, która "sycząc" własnym głosem, to znaczy ani ciszej, ani głośniej niż jest w stanie, potrafi wyłowić z branżowego potoku zdarzeń pojedynczą "rybkę" (termin gwarowy odnoszący się do tworzących kształt ryby torów odstawczych) albo własnym wewnętrznym okiem zobaczyć w zawilgoconym tunelu średnicowym "nieme łzy bezsilności wobec nieubłaganych praw natury"?...
Być może w przyszłości ktoś wytknie Autorowi przewidywalność i okropną rutynę kolejowego rytuału
jednakże
czy tak naprawdę można przewidzieć, jaki piasek indywidualnych emocji i doznań może wypełniać przestrzeń pomiędzy bryłami - mówiąc w przenośni - każdego opisywanego, oznaczonego w rozkładzie jazdy podwojonym kilofem roboczego dnia?
dokąd w sumie prowadzi widziany przez przednią szybę drut egzystencjalnej trakcji?
i
wreszcie
jaka na przykład będzie Warszawa, kiedy będzie się wjeżdżało do niej po raz wtóry:
już i w innym charakterze, i w innym celu, i po wielu latach?...
Odpowiedź na wszystkie postawione tu pytania pozostawiam Czytelnikom
oczywiście po lekturze dzieła kolejnego zacnego członka grupy poetyckiej WARS
i jednego z pierwszych akapitów:
     Ruszam i zaczyna się kolejny odcinek filmu mojej codzienności - wiadukt nad Targową, Stadion, most średnicowy, Powiśle... Poczciwa Warszawa, znana od urodzenia, ani piękna, ani brzydka. Wjeżdżam do tunelu.
(fragment rozdziału "415 nie dojechał...")

Piotr Wiesław Rudzki

"1435 MILIMETRÓW" - Marek Zienkowicz
Redakcja: Piotr Goszczycki
Wydawnictwo Komograf, Warszawa 2010, 207 stron
ISBN 978-83-88924-86-6
[kronika podróży]
Foto: Marek Zienkowicz, Piotr Goszczycki
Foto na IV stronie oprawy: Zbigniew Panów