Poetycka strefa
Jerzego
Granowskiego

    Żeby powstało jakiekolwiek dzieło autor najczęściej musi doświadczyć czegoś wzniosłego, dramatycznego, doznać twórczego olśnienia lub przeżyć swego rodzaju traumę. W przypadku Agaty Cichy (pseudonim Atka) bodźcem powstania wielu wierszy i książki Uśmiech sennego słońca była, m. in. śmierć Matki. Jej też zadedykowała niniejszy tomik, pisząc Mojej Mamie Antoninie Marii. Nie znaczy to, że czytelnik będzie się czuł nieswojo, odkrywając uczucia łączące matkę z córką. Wręcz przeciwnie, bowiem każdy z nas doświadczył lub doświadczy różnego rodzaju życiowe dramaty.

    Czytając te piękne liryki będziemy mieć okazję porównania ich ze swoimi przeżyciami. Dodatkowo nasze bodźce i doznania duchowe wzbogacają fotografie autorki. Poetka podświadomie stara się zrozumieć wszystkie zjawiska cyklu narodzin, życia i przemijania. Liryki poświęcone Matce są hołdem i dowodem pełnego oddania swojej Rodzicielce.

    Świadomość nieuchronnego zbliżania się śmierci, powolnego odchodzenia kogoś bliskiego, który już nie potrafi walczyć z nieuleczalną chorobą, jest dla wielu z nas niewyobrażalną traumą. Obserwowanie żegnającej się z nami osoby, jej cierpienie, agonia i godność z jaką przyjmuje ostatecznie sen wieczny, jest lekcją której nie znajdziemy w szkolnych programach. Swoją bezsilność możemy tylko, przelać na papier jako szczególną modlitwę wyrażaną w strofach poetyckich i to właśnie bardzo sprawnie uczyniła autorka.

     Żyjącym pozostaje tylko pamięć i mosty, łączące dwa różne brzegi, jak świat zmarłych i żywych, jak jesienne umieranie i wiosenne odradzanie. Jednak nadzieja pozwala żyć, wiedząc że spotkamy się ze swoimi bliskimi w innym wymiarze czasoprzestrzeni. Trudno nam się pogodzić z tym co nieuniknione, a czego nie potrafimy zrozumieć. To swego rodzaju symbioza strachu i ciekawości. Dlatego też nasze psychiczne nastroje zmieniają się jak kolorowe szkiełka w kalejdoskopie.

    Tomik Uśmiech sennego słońca - Agaty Atki Cichy to zbiór wierszy, w których możemy doszukiwać się odpowiedzi na zadawane pytania: Dlaczego cierpimy? Jak walczyć z bezsilnością? Jak sobie radzić z pogubionymi uczuciami po utracie bliskich? Wreszcie, jak rozmawiać ze sobą i szukać w sobie odpowiedzi, których być może nie uzyskamy?

    Jedno jest pewne, poezja zawarta w tej książce, a którą polecam, wywrze na czytających emocjonalne odczucia i pozwoli zastanowić się nad sobą w kontekście otaczającego nas świata przyrody, jako że życiodajne Słońce uśmiecha się do nas nie tylko sennie.