Poetycka strefa
Jerzego
Granowskiego

Sylwia Kanicka

drzewa mówią prawdę

Jerzemu Granowskiemu w podziękowaniu
za jego wszechstronność artystyczną

kiedy drzewa śpią zamykają oczy
czuwa jednak ich dusza
zapisując grymas na kolejnej twarzy

człowiek
prowadzi często w świat fantazji
myśli słowa i wiarę

zrobiłam mały krok
a spojrzenie dojrzało więcej
w geście nie było muzyki
ale prawda
wyryta na korze

Inspiracja "Zasmuconą"

Wystukuje dzięcioł morsem:
kora, kora - chore drzewa,
coś dźga jodłę, łupie sosnę,
a dąb stary bolą trzewia;

buk ma drgawki konwulsyjne,
nieodzowne będą nosze,
wiąz zaś dostał przepuklinę,
więc karetkę bardzo proszę.

Kompetencji ni cholery –
ordynator przejął sprawę.
- Poślemy dwa buldożery,
trzy tarczowe. I do trawy.

Na wyrębie Jurka słyszę,
rzeźby rzeźbi w grubej korze;
struga, gładzi i kołysze
w rytmie bluesa. Być nie może.

Wykrzesuje w drewnie byty,
ukazuje światu słoje.
Będą także drzeworyty,
a w stajence Wszyscy Troje.

Daniela Polasik

Ku pamięci

Drapak bez igieł
skruszona jemioła
wszystko
zostawia ślad
chwili
z zapachem

A ty
jeszcze
rzucasz
jak dobrą monetą
na szczęście

Tadeusz Dudek

ewangelia drzew

może gdyby ożyły
byłoby troszkę strachu
taki już los

bywa że grymas
twarzy odciska
swoje piętno
na korze drzewa

naprawdę
one myślą
że człowiek
pojawił się
na ziemi
po to

by je zbawić

Tadeusz Dudek

zabawka z nadzieją w środku

opowiedziałyby o strachu
gdyby ożyły

ich los inny

grymas maski
świadczy że z kory

odarte drzewo
nie służy wolności

jutro wystrugam łódkę

Tadeusz Dudek

prawdziwa historia raju
czyli wstęp do teorii trójkątów

każdy człowiek odtwarza
całą ewolucję - to stara płyta
ale nie do zdarcia - de facto
pierwsi ludzie byli dziećmi

niestety nie umieli czekać
kochali się bezwstydnie
bez listków naturalnie jeszcze
nie znali antykoncepcji

a ojciec mówił im że nie wolno
póki nie urosną - potem adam
głupio tłumaczył się
że zaczęła ewa

ona że wąż - ale do niczego
nie doszło - tylko gra
wstępna - zaiste

czy dzieciom
można wierzyć

Hania Goszyc

Współczesna przypowieść o Adamie i Ewie

Ona była dzisiejszą Ewą, majtek nie nosiła,
lśniącym ciałem jak w balecie Adama kusiła,
w końcu Adam nie wytrzymał, zasiał ziarnko w Ewie,
Bóg mu raj przesadził na złość w spazmatycznym gniewie

Cóż mi tam boskie najstraszniejsze gniewy,
Bóg Adamowi raj wziął, nie wziął Ewy.

Adam wtenczas przyuważył, że bez stroju Ewa,
Patrząc na nią, jeszcze większą teraz chętkę miewa,
Tu uszczypnie, klapsa zada, tam całusa skradnie,
Sens tej przypowieści w Biblii jest ukryty na dnie:

Adam ujrzawszy, że Ewa jest naga,
Innego raju już się nie domaga.

Tadeusz Dudek

raj i po raju teściowa

adam i ewa
w świecie płaszczaków
ich dziecko jak cherubinek
ale niekoniecznie

w duchu świętym zrodzone
psia jego mać wygląda
jak karykatura rodziców
znaczy nie udało się
bo miało być
piękne

dobrze
że chociaż babci
się podoba tylko skąd
ona do diabła
się wzięła

Jerzy Granowski

Adam i Ewa uwolnieni

w leśnych ostępach puszczy piskiej
widać to czego złośliwy smętek
nie zdążył ukryć przed zawistnymi

zobaczyłem ich jak pląsali w rytm
werbla czerwonoczubego
dzięcioła

chciał ich wydłubać jak kornika
nie poradził i odleciał

nadzy patrzyli na mnie błagalnie
bez nadziei opuszczenia
kory sosnowego pnia

uwolniłem ich scyzorykiem

zapatrzeni w siebie balują w dyskotece
do dziś nie wiem czy aby na pewno
takiego raju chcieli

Ewa Korczyńska

Zapłakały drzewa

Zapłakały drzewa
nad swą niedolą
małe krople smutku
odbiły się echem
po mazurskiej puszczy

Odarte ze wspomnień
nagie pnie umarły
ciesząc dusze znękane
w wiecznym śnie
kojąc serca
spragnione miłości
rzeżbiarza
krwawego dłuta
nikczemnego czynu

Zielone listki zwiędły
w milczącej rozpaczy

Zapłakały drzewa
nad swą niedolą
w ciszy

Jan Siwmir

kawałki drewna

stoją na polu rzeźby
jedne smutne płaczące
inne z cielęcym uśmiechem
ręką rzeźbiarza wycięte
z wściekłości
lub na pociechę

zmarszczek im z czasem przybędzie
zgarbią się
zrobią zgorzkniałe
wiele z nich rozkupionych
inne
nie będą wcale

wszystkie zazdrosne o dłuto
nad nową rzeźbą schylone
bo tam za oknem
jest ciepło
a w polu
kraczą wrony