Poetycka strefa
Jerzego
Granowskiego

Życie jest piękne, nie marnujmy go. Optymistom żyje się lepiej.

Wiersze do posłuchania

Przyjaciele i ja

Polecam

Moje hobby

Jerzy Głybin czyta wiersze Jerzego Granowskiego

Ku kwiatom

Z radością idę w baśń torów, przed siebie,
drabiną pracy po szczeblach podkładów
i śpiewam w rozjazdach kołami pociągów,
zostawiając za sobą ślady moich wspomnień.
Nie jest istotny czas, który minął,
choć z przyjemnością wracam do niego,
dziś ważnym dla mnie jest dzień przyszłości,
idę więc, dalej, naprzeciw kwiatom,
okryty granatowym mundurem.

Milczenie

Milczenie jest złotem, więc milczę...
Lecz zamiast złota mam szare myśli:
O zapchlonym sadzami powietrzu,
O rzekach pełnych miejskich fekaliów,
O chorobliwym łysieniu lasów.

Milczenie jest złotem, więc milczę...
Jak długo jeszcze!?

* * * (ostrym piórem)

ostrym piórem
kaleczę słowa
ostrym piórem
zabijam grzechy
ostrym piórem
wyrywam paznokcie języka
ciężką stopą
rozgniatam ostre pióra
by atramentową plamą
zakleksić
niegodziwość
w dacie urodzenia

Nawrócony

zjadłem owoce
gwałcąc spokojny tok egzystencji sadu
zerwałem kwiaty
z cudzego ogrodu
które pielęgnował swą pracą ogrodnik
skaleczyłem krzewy
których liście martwo drażnią moje stopy
i drzewa wyciąłem
których serca zdobią moje cztery ściany
zgrzeszyłem i nie chcę wcale przebaczenia
przyrzekam jednak
że się nawrócę
by znów uczynić to samo

Wynurzenia

ślad zniknął na wodzie
gdy w jej toni
próbował zgłębić czerń światła

nie powtórzysz życia
jak nie można stworzyć
dwóch takich samych istnień

jedynie tak samo
zapłakać może pióro
nad niedokończonym wierszem

Uroki strachu

oczy ma wielkie
jak kwiaty chryzantem
włosy stoją płonące
jakby czekające na porażkę brzytwy
dusza gotowa do ucieczki
jak ptak przed czatującym kotem
ciało oddane rytmowi chabrowych fal
broni się zaciekle przed odejściem w ciemność
w targanej podmuchami szkwałów szalupie
i to jest piękne
gdy w nierównej walce ze strachem
nie dajemy się porwać
panice

Wybór

wichrem wichrów
by sypać piach w oczy
piekłem piekieł
i razić widłami wady bytu
lub śmiercią śmierci
gasząc światła zmysłów
kim być

może
prostym z najprostszych
człowiekiem

Sens dociekania sensu

i cienie
snujące się bezkresem
nocy ciał ludzkich
płyną strugami w sobie
w nieskończoności
sumienia odgrzebują
utajone zjawiska
by rzucać się pytaniami w przyszłość

czy cień ma duszę
czy dusza ma sumienie
czy sumienie ma ciało
czy ciało ma życie
czy to wszystko ma sens

jeżeli istnieją pytania przemieniające
niewiedzę w światłość
to dociekanie
ma sens
to sens ma wszystko
co ujawnia w tajemnej przestrzeni
zmaterializowaną myśl

Aktor Teatru Śląskiego Jerzy Głybin recytuje wiersze Jerzego Granowskiego.
Emisja wierszy w PR Katowice 03.02.1980r.