Poetycka strefa
Jerzego
Granowskiego

    Twarz zakwefiona i piwne oczy, które zachęcają czytelnika do sięgnięcia po książkę Katarzyny Nazaruk, zatytułowaną "Żona Beduina". Sięgnąłem tam "Gdzie wzrok nie sięga", ponieważ w ciemno trafiłem na 42 stronę, a wiersz zachęcił do przeczytania pozostałych sześćdziesięciu. Wszystkie liryki znalazły się w dwóch równo podzielonych oazach: "Zamyślenie" i właśnie "Gdzie wzrok nie sięga".

    Poezja pełna miłosnej intymności, kobiecych pragnień i przemyśleń. Odnajdujemy w niej dojrzewającą dziewczynę, dorosłą panienkę czy też doświadczoną życiem mężatkę. To bardzo dojrzałe i mądre wiersze, które autorka napisała inspirując się wnikliwym obserwowaniem otaczającego ją świata. Zapewne rozczaruję osoby kochające się w cukierkowatej, nostalgiczno-romantycznej poezji bowiem liryki te oscylują na granicy analizy psychologiczno-socjologicznej. Znajdziemy też tu piękne erotyki i wiersze poświęcone córce, trafimy nawet na portrety poświęcone mężczyznom. Nie ma tu przypadkowych zdarzeń. Dowiadujemy się nawet co to jest "Prostytucja intelektualna". Nie bacząc na konsekwencje, chcą na siłę być zauważone: ... "sprzedajna za wiersz w gazecie ... wzbudzają pożądanie tylko na chwilę / bo nie ma już nic do ukrycia / nie wie co znaczy cierpieć / bo jej moralność elastyczna jak pończocha / którą zdejmuje na żądanie" ... Mimo, że podmiotem lirycznym jest kobieta, równie dobrze taką role możemy przypisać mężczyźnie.

    Każdy z wierszy Katarzyny Nazaruk byłby świetną pożywką dla prozaików, którym służyłyby za kanwę powieści. Bogactwo skojarzeń, porównań estetyki i pospolitego brudu wzbogacają wyobraźnię czytelnika nowymi doznaniami, które wydają nam się takie jakieś znajome, wręcz bliskie… Oczywiście, że chodzi tu o nasze otoczenie, bloki, śmietniki, ulice, hipermarkety, jadłodajnie itp., a wśród tego wszystkiego człowiek zarażony materializmem. W tym chaosie jest jednak iskierka nadziei i światełko prowadzące do życiowej mądrości.

    Zastanawiam się jednak skąd tytuł książki - "Żona Beduina"? W książce odnalazłem dwa wiersze pod tym samym tytułem (drugi z rzymską dwójką). Myślę, że autorka prostym zabiegiem wykorzystania artefaktów pustyni i życia pustynnego odniosła się do instrumentalnego traktowania kobiet przez mężczyzn. ..."zasuszona / żona Beduina / bez słowa podająca wodę do obmycia nóg / ... / Ile razy bywasz żoną / a ile razy żoną Beduina?" Wiemy, a przynajmniej nam się wydaje, że wiemy, jak są traktowane kobiety plemion żyjących w ustroju patriarchalnym, czy w krajach arabskich. Wiemy natomiast jak to jest w naszym otoczeniu, chociaż w domowych zaciszach może się dziać podobnie...

    W ostatnim wierszu "Żona Beduina II" jest nutka optymizmu: ... "Z każdym kolejnym uśmiechem / pozbywa się zmarszczek / Bogatsza w złoża optymizmu / które odkryła niedawno // Nie liczy już noszonych bukłaków wody / Przeżyła burzę piaskową / W swoim mikrokosmosie zagubienia / usłyszała głos z grubego dna"...

    Z wieloma wierszami możemy także utożsamiać swoje przemyślenia i spostrzeżenia, tym bardziej z czystym sumieniem polecam te liryki. Tymczasem, w oczekiwaniu na pojawienie się kolejnych książek Katarzyny Nazaruk poznajmy żonę Beduina.




    Katarzyna Nazaruk, ur. w 1974 r. w Słupsku, gdzie obecnie mieszka. Absolwentka Filologii Polskiej i Bibliotekoznawstwa w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku oraz studiów podyplomowych Wizaż, stylizacje i technologie fryzjerskie w WSZUiE w Poznaniu. Stypendystka Prezydenta Słupska w dziedzinie kultury w roku 2011. Pracuje jako nauczycielka bibliotekarka, polonistka i nauczyciel fryzjerstwa w słupskiej szkole ponadgimnazjalnej. Swoje pisarskie pasje na co dzień łączy z pracą edukacyjną.
    Tomik poetycki "Żona Beduina" wydany w 2011r., który został przyjęty z dużym zainteresowaniem ze strony czytelników to jej książkowy debiut. Publikowała na łamach "Akantu", "Powiatu Słupskiego", "Mrocznej Środkowo-Wschodniej Europy", "Toposu". Jej wiersze znajdują się także antologiach poezji, m. in. w "Harmonia dusz" i "Piękni ludzie".

"Żona Beduina" - Katarzyna Nazaruk
Wydawca - Instytut Wydawniczy ŚWIADECTWO
Bydgoszcz 2011
Redaktor - Wiesław Stanisław Ciesielski
Grafiki - Maciej Olek
Str. 76
ISSN 1899-5179


Poniżej niektóre wiersze Katarzyny Nazaruk z tegoż tomiku.

Dobry czas

To mój dzień
Ekstremalnym saltem
duszy
wskrzeszę upadłe
miasto wzruszeń
Odrzucę tezę
moralnego nieprawdopodobieństwa
Podpalę lonty
fajerwerkom uśmiechów
W ulubionym
kolorze ecru
prześlę wszystkim
dobrych życzeń
bukiety
Rozdmucham iskierki
ciepłych spojrzeń
atłasowych słów
Rzucę zaklęcie
Chwilo
graj
Indiańskim
łapaczem snów
zatrzymam
magicznie dobry
czas


W ogrodach zen

W ogrodach zen
mówią kamienie
pustka
piach
filozoficzne kreacje
potrafią trwać
chłodzić emocje
gamy głupstw
bez których człowiek przestaje być
człowiekiem

ponoć to proste wybaczać
łatwiejsze niż udawać
ponoć łatwiej kochać niż rzucać
piach w oczy
i burzyć harmonię edenu

w ogrodzie zen
nie pamiętam zapachu niezapominajek
a może one nie pachną w mojej pamięci
kwitną nad rzeką oszałamiającym błękitem
z żółtym przekornym oczkiem
oprawionym w refleksy wczesnego lata
proporce kwiatów...

teraz jestem w ogrodzie zen
jedenaste nie marzyć
dwunaste nie wspominać
trzynaste nie żyć
wychodzę...


Milczące popołudnia

Milczące popołudnia
Są jak chore dzieci
Kochane i bezradne
Z oczami które proszą
Przytul mnie mocno
Pachnące skórką pomarańczy
Na talerzyku kuszącym czekoladką
Sięgam po kolejny kawałek
Osładzam ciszę
Karmię we mnie smutne uśmiechy dzieci
Czekające na helioterapię
Tulące maskotki słów
Wcześniej ofiarowanych
Miękkie pluszaki
Bez życia
Dziecko wyczuwa fałszujące nuty
W grze najlepszego wirtuoza


Pospolitus

zmęczony kulturą wyższą
jak ośmiogodzinną pracą
przenikaniem przez błonę inteligencji
myśli trudnych
zbyt trudnych jak origami
by umysłem pojąć logikę skutków
mocząc usta w miąższu deserów
nasiąka słodyczą reklam
i chłonie je
pije zachłannie kapilarami niedosytu skóry
Pospolitus
poddaje się dobroczynnej chłoście komercji
mikrourazy ciała przykrywa biżuterią
a one popłakują cichutko z potrzeby gojenia się
w samotności
telefoniczne kakofonie zakłócają szum morza
niepocieszonego ignorancją natury
Pospolitus nic sobie z tego nie czyni
koi go szum szeleszczących banknotów
relaksuje się w transie spożywania
na plecach nosi życiowe trofeum
tatuaż dyplom u od przełożonych
nie bywa samotny
przynależąc do grupy Pospolitus
zadeklarował moralną pustkę
udaje że bywa
człowiekiem
quo vadis?


Ulica zagadek

Mając czternaście lat
wymagaj
Ja przeprowadzę cię jeszcze
przez ulicę zagadek
Obetnę grzywkę kosmatych myśli
Z siłą Etny wstrząsnę
gdy zatkane zostaną
kanały naszych emocji
Wydziergam ci na szydełku
berecik w stylu retro
Nie zechcesz tak łatwo wkomponować się
w nowoczesne kanony ulicy
Zasupłamy gordyjski węzeł przyjaźni
Kto go zechce przeciąć
ten się zbłaźni
Odpowiem ci
na otulone sekretem pytania
Odkrywaj mnie na nowo
To ja
Twoja mama